آیا لهجه در زبان انگلیسی واقعاً مهم است؟
تصور کن وارد یک کلاس زبان می‌شی. همه با دقت به معلم گوش می‌دن، ولی تو فقط به یک چیز فکر می‌کنی:
“اگه لهجه‌م خوب نباشه چی؟ اگه بقیه بهم بخندن؟”
این فکر خیلی‌هاست. لهجه برای خیلی از زبان‌آموزها شده یه ترس بزرگ؛ یه مانع ذهنی که اجازه نمی‌ده راحت صحبت کنن.
ولی بذار یه چیز مهم رو بهت بگم:
لهجه‌ی تو، دشمن تو نیست.
همه ما کم و بیش لهجه خودمونو داریم!
همه‌ی ما با لهجه شروع کردیم. حتی وقتی زبان مادری‌مون رو یاد گرفتیم، لهجه داشتیم!
مثلاً یه بچه اصفهانی، لهجه اصفهانی صحبت می‌کنه، یه بچه شیرازی با لهجه‌ی خودش. هیچ‌کس بهشون نمی‌گه “تو بلد نیستی فارسی حرف بزنی!”
پس چرا وقتی نوبت به انگلیسی می‌رسه، از لهجه‌مون خجالت می‌کشیم؟
اون چیزی که واقعاً مهمه چیه؟
اینکه بتونی منظورت رو برسونی.
اینکه مخاطبت بفهمه چی می‌خوای بگی.
نه اینکه صدات مثل یه بازیگر آمریکایی یا بریتانیایی باشه!
توی ارتباطات واقعی، کسی دنبال لهجه‌ی عالی نیست. دنبال آدمیه که بتونه بدون ترس حرف بزنه – حرف دلش رو بزنه.
لهجه = هویت
یه وقت‌هایی همین لهجه باعث می‌شه بقیه باهات ارتباط بگیرن. چون فیک نیست، مال خود خودته.
لهجه‌ی تو بخشی از هویت تو هستش.
نشونه‌ایه از اینکه از کجا اومدی، چی یاد گرفتی و چقدر تلاش کردی.
پس چی کار کنیم؟
اگه تلفظت انقدر بده که باعث می‌شه دیگران نفهمن چی می‌گی، خب، طبیعتاً باید روش کار کنی.
اما اگه فقط لهجه‌ت با نیتیو فرق داره؟
اصلاً مهم نیست! تمرکزت رو بذار روی وضوح مکالمه، دایره لغات، و تمرین مداوم.
جمع‌بندی
لهجه‌ات تا وقتی که به فهم دیگران آسیب نزنه، مشکل نیست — یه ویژگیه. یه بخش از هویت زبانی توئه.
پس به‌جای قایم کردنش، قبولش کن و با اعتمادبه‌نفس حرف بزن.
همین الان یه قدم بردار. حرف بزن، حتی با لهجه. چون لهجه‌ت همون چیزیه که تو رو خاص می‌کنه.
تو چه لهجه‌ای داری؟
برام تو نظرات بنویس
آیا این مقاله را پسندیدی؟
