قطعا تو هم شنیدی که:

“باید انگلیسی فکر کنیم و انگلیسی حرف بزنیم” و نباید “فارسی فکر کنیم و انگلیسی حرف بزنیم“

این گفته درسته؟ چرا؟

بیا یکم منطقی فکر کنیم:

برای یادگیری چیزهای مبتدی در ابتدا، مانند الفبا و ساختن جمله‌های ساده، باید از فارسی استفاده کنیم و مثل درس‌های حفظی، آن‌ها را حفظ کنیم. چرا؟ چون نه زبان رسمی کشور انگلیسیه و نه توی محیط اطرافمون انگلیسی حرف می‌زنند. بنابراین، کلا توی “محیط انگلیسی” قرار نمی‌گیریم.

ولی بعد از اینکه چیزهای ابتدایی رو فهمیدیم، می‌توانیم خودمان را در محیط انگلیسی قرار دهیم. چطوری؟ مثلا می‌توانیم کتاب‌ها و مقالات انگلیسی بخوانیم، فیلم و سریال‌های انگلیسی تماشا کنیم، با افراد بومی انگلیسی صحبت کنیم (به صورت قدم به قدم بهت در آینده میگم چطوری).

با این کار، ما انگلیسی را با فرهنگ خودش یاد می‌گیریم و به طور طبیعی به آن عادت می‌کنیم.

برای مثال، در ایران بسیاری از هم‌وطنان ما زبانی غیر از فارسی را به عنوان زبان مادری خود دارند. ولی اگر به هر کجای ایران سفر کنید، همه تابلوها و بیلبوردها به زبان فارسی است و ۹۹.۹۹ درصد افراد می‌توانند فارسی صحبت کنند. چرا؟ چون در مدرسه به همه فارسی یاد داده می‌شود. معلم‌ها فارسی را ترجمه نمی‌کردند، بلکه با استفاده از تصاویر کتاب، حرکات دست و بدن و تقلید، آموزش می‌دادند.

بنابراین، چرا اصلا باید انگلیسی را ترجمه کنیم؟! درست است یادگرفتن فارسی بسیار راحت‌تر بود چون دائم در محیط فارسی بودیم، اما این دلیل نمی‌شود که انگلیسی را با راه اشتباه یاد بگیریم و همیشه سعی کنیم میان‌بری بزنیم. در یادگیری زبان هیچ میان‌بری وجود ندارد. چه بخوای قبول کنی یا نکنی.

به طور کلی، باید انگلیسی را به طور طبیعی و در محیط انگلیسی یاد بگیریم تا به بهترین شکل ممکن بر آن مسلط شویم.

با من موافقی؟ تو نظرات برام بگو!